吴娃曲 其二

吴娃曲 其二原文：

多少泪，断脸复横颐。
“旋歩”四句写出主人哀求免交不行，缓期无望，而吏又岂能善罢甘休！主人只得转身环顾家中，东寻西觅，但粮钱终无所获。看来唯有的一线希望是向邻人借贷了，但在府记的贪财重赋下，邻居也同样赤贫如洗。“邻人言已匮”这一句看似寻常(...)
宴罢又成空，
好教我出于无奈，泼前程只办的好栽排。想着这半生花月，知他是几处楼台？经板似课名排日唤，落叶似官身吊名差。俺这老母呵，更怎当他银堆里舍命，银眼里安身，挂席般出落着孩儿卖。几时将缠头红锦，换一对插鬓荆钗！母亲万福。唤你孩儿有何话说？没甚么话说。只是咱这等人家，要早起些，光头净面，打扮的娇媚着些。倘有俊俫来，赚他几文钱养家。你只管里睡觉，谁送钱来与你！
这是一首节序词，是咏中秋节的。但这不是一个普通的中秋节，而是一个暴雨之夜。全词就是围绕雨里中秋这一特定情景展开描述的。上片写景，写中秋节的风雨景色，但手法比较婉转。开头二句写中秋不见月。言自古以来，中秋就是赏月的佳节，按理说应当月明如昼，可“明月到今宵”，却“是不如人约”，就是说今宵明月失约于人。这一方面含蓄地说明了中秋无月，另一方面又对明月“不如人约”表示了不满与失望，为下片抒情预作铺垫。为什么中秋无月呢？是云遮月吗？显然不是。但作者没有明言，只是说“想见”嫦娥在广寒宫里“云梳风掠”。下片抒情，直接抒写自己恶劣的心情。换头二句写听雨的恶劣情绪。言中秋之夜，大雨如注，檐头发出令人厌恶的雨声，破坏了中秋赏月的欢快心境，当然更不会去深夜听歌了。这两句直抒胸臆，表现了作者对中秋夜雨的深恶痛绝，也折射出作(...)
春风把剩下的花瓣也给卷走了，但它还是没有停息。可是我不恨它，因为花儿开放是由于春风的吹拂(...)
这首诗，一向被认为是唐人五律中的著名作品。其所以著名，完全是由于颔联“一年将尽夜，万里未归人”。历代以来，到年三十还住宿在旅馆里的人，总会感伤地朗诵这两句，以为诗人已代他形象地说出了寥落支离的情绪。因此，这两句诗成(...)
此诗前两句始见战国尸佼的《尸子·绰子篇》，全诗始出三国魏王肃收集编撰的《孔子家语·辩乐解》。《孔子家语》是王肃伪托之作，今人因而怀疑《南风歌》也是后人伪作。舜为传说人物，其“作五弦之琴以歌南风”，很可能是小说家笔法。不过据考证，《南风歌》自战国后已广为人知。今人逯钦立指出:“《史记》已言歌《南风》之诗。冯衍《显志赋》又云咏《南风》之高声。步骘《上疏》亦言弹五弦之琴，咏《南风》之诗。俱证《尸子》以后，此诗传行已久。谓为王肃伪作，非是。”（《先秦汉魏晋南北朝诗》）王力则从音韵学的角度指出：此诗“以‘时’‘财’为(...)
除了对武氏的揭露，骆宾王文章还揭示了一个反抗者自身的问题，即，武氏的种种劣迹并非到骆宾王写作时才广为人知，为什么到李敬业起兵时才一下子提出清算总账呢。原来李敬业等人因触犯了武氏之法(...)
古人曾讲：“作诗，不可以无我”（见清袁牧《随园诗话》）。诗乃诗人个性(...)

吴娃曲 其二拼音解读：

duō shǎo lèi ，duàn liǎn fù héng yí 。
“xuán bù ”sì jù xiě chū zhǔ rén āi qiú miǎn jiāo bú háng ，huǎn qī wú wàng ，ér lì yòu qǐ néng shàn bà gān xiū ！zhǔ rén zhī dé zhuǎn shēn huán gù jiā zhōng ，dōng xún xī mì ，dàn liáng qián zhōng wú suǒ huò 。kàn lái wéi yǒu de yī xiàn xī wàng shì xiàng lín rén jiè dài le ，dàn zài fǔ jì de tān cái zhòng fù xià ，lín jū yě tóng yàng chì pín rú xǐ 。“lín rén yán yǐ kuì ”zhè yī jù kàn sì xún cháng (...)
yàn bà yòu chéng kōng ，
hǎo jiāo wǒ chū yú wú nài ，pō qián chéng zhī bàn de hǎo zāi pái 。xiǎng zhe zhè bàn shēng huā yuè ，zhī tā shì jǐ chù lóu tái ？jīng bǎn sì kè míng pái rì huàn ，luò yè sì guān shēn diào míng chà 。ǎn zhè lǎo mǔ hē ，gèng zěn dāng tā yín duī lǐ shě mìng ，yín yǎn lǐ ān shēn ，guà xí bān chū luò zhe hái ér mài 。jǐ shí jiāng chán tóu hóng jǐn ，huàn yī duì chā bìn jīng chāi ！mǔ qīn wàn fú 。huàn nǐ hái ér yǒu hé huà shuō ？méi shèn me huà shuō 。zhī shì zán zhè děng rén jiā ，yào zǎo qǐ xiē ，guāng tóu jìng miàn ，dǎ bàn de jiāo mèi zhe xiē 。tǎng yǒu jun4 lái lái ，zuàn tā jǐ wén qián yǎng jiā 。nǐ zhī guǎn lǐ shuì jiào ，shuí sòng qián lái yǔ nǐ ！
zhè shì yī shǒu jiē xù cí ，shì yǒng zhōng qiū jiē de 。dàn zhè bú shì yī gè pǔ tōng de zhōng qiū jiē ，ér shì yī gè bào yǔ zhī yè 。quán cí jiù shì wéi rào yǔ lǐ zhōng qiū zhè yī tè dìng qíng jǐng zhǎn kāi miáo shù de 。shàng piàn xiě jǐng ，xiě zhōng qiū jiē de fēng yǔ jǐng sè ，dàn shǒu fǎ bǐ jiào wǎn zhuǎn 。kāi tóu èr jù xiě zhōng qiū bú jiàn yuè 。yán zì gǔ yǐ lái ，zhōng qiū jiù shì shǎng yuè de jiā jiē ，àn lǐ shuō yīng dāng yuè míng rú zhòu ，kě “míng yuè dào jīn xiāo ”，què “shì bú rú rén yuē ”，jiù shì shuō jīn xiāo míng yuè shī yuē yú rén 。zhè yī fāng miàn hán xù dì shuō míng le zhōng qiū wú yuè ，lìng yī fāng miàn yòu duì míng yuè “bú rú rén yuē ”biǎo shì le bú mǎn yǔ shī wàng ，wéi xià piàn shū qíng yù zuò pù diàn 。wéi shí me zhōng qiū wú yuè ne ？shì yún zhē yuè ma ？xiǎn rán bú shì 。dàn zuò zhě méi yǒu míng yán ，zhī shì shuō “xiǎng jiàn ”cháng é zài guǎng hán gōng lǐ “yún shū fēng luě ”。xià piàn shū qíng ，zhí jiē shū xiě zì jǐ è liè de xīn qíng 。huàn tóu èr jù xiě tīng yǔ de è liè qíng xù 。yán zhōng qiū zhī yè ，dà yǔ rú zhù ，yán tóu fā chū lìng rén yàn è de yǔ shēng ，pò huài le zhōng qiū shǎng yuè de huān kuài xīn jìng ，dāng rán gèng bú huì qù shēn yè tīng gē le 。zhè liǎng jù zhí shū xiōng yì ，biǎo xiàn le zuò zhě duì zhōng qiū yè yǔ de shēn è tòng jué ，yě shé shè chū zuò (...)
chūn fēng bǎ shèng xià de huā bàn yě gěi juàn zǒu le ，dàn tā hái shì méi yǒu tíng xī 。kě shì wǒ bú hèn tā ，yīn wéi huā ér kāi fàng shì yóu yú chūn fēng de chuī fú (...)
zhè shǒu shī ，yī xiàng bèi rèn wéi shì táng rén wǔ lǜ zhōng de zhe míng zuò pǐn 。qí suǒ yǐ zhe míng ，wán quán shì yóu yú hàn lián “yī nián jiāng jìn yè ，wàn lǐ wèi guī rén ”。lì dài yǐ lái ，dào nián sān shí hái zhù xiǔ zài lǚ guǎn lǐ de rén ，zǒng huì gǎn shāng dì lǎng sòng zhè liǎng jù ，yǐ wéi shī rén yǐ dài tā xíng xiàng dì shuō chū le liáo luò zhī lí de qíng xù 。yīn cǐ ，zhè liǎng jù shī chéng (...)
cǐ shī qián liǎng jù shǐ jiàn zhàn guó shī jiǎo de 《shī zǐ ·chāo zǐ piān 》，quán shī shǐ chū sān guó wèi wáng sù shōu jí biān zhuàn de 《kǒng zǐ jiā yǔ ·biàn lè jiě 》。《kǒng zǐ jiā yǔ 》shì wáng sù wěi tuō zhī zuò ，jīn rén yīn ér huái yí 《nán fēng gē 》yě shì hòu rén wěi zuò 。shùn wéi chuán shuō rén wù ，qí “zuò wǔ xián zhī qín yǐ gē nán fēng ”，hěn kě néng shì xiǎo shuō jiā bǐ fǎ 。bú guò jù kǎo zhèng ，《nán fēng gē 》zì zhàn guó hòu yǐ guǎng wéi rén zhī 。jīn rén lù qīn lì zhǐ chū :“《shǐ jì 》yǐ yán gē 《nán fēng 》zhī shī 。féng yǎn 《xiǎn zhì fù 》yòu yún yǒng 《nán fēng 》zhī gāo shēng 。bù zhì 《shàng shū 》yì yán dàn wǔ xián zhī qín ，yǒng 《nán fēng 》zhī shī 。jù zhèng 《shī zǐ 》yǐ hòu ，cǐ shī chuán háng yǐ jiǔ 。wèi wéi wáng sù wěi zuò ，fēi shì 。”（《xiān qín hàn wèi jìn nán běi cháo shī 》）wáng lì zé cóng yīn yùn xué de jiǎo dù zhǐ chū ：cǐ shī “yǐ ‘shí ’‘cái ’wéi (...)
chú le duì wǔ shì de jiē lù ，luò bīn wáng wén zhāng hái jiē shì le yī gè fǎn kàng zhě zì shēn de wèn tí ，jí ，wǔ shì de zhǒng zhǒng liè jì bìng fēi dào luò bīn wáng xiě zuò shí cái guǎng wéi rén zhī ，wéi shí me dào lǐ jìng yè qǐ bīng shí cái yī xià zǐ tí chū qīng suàn zǒng zhàng ne 。yuán lái lǐ jìng yè děng rén yīn chù fàn le wǔ shì zhī fǎ (...)
gǔ rén céng jiǎng ：“zuò shī ，bú kě yǐ wú wǒ ”（jiàn qīng yuán mù 《suí yuán shī huà 》）。shī nǎi shī rén gè xìng (...)

※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

相关翻译

古人曾讲：“作诗，不可以无我”（见清袁牧《随园诗话》）。诗乃诗人个性(...)
语言朴素，行云流水　　这篇祭文强烈的感情力量，能如此深刻地感染读者，也得力于作者高超的语言文字技巧。它全用散文句调和平易晓畅的家常生活语言，长长短短，错错落落，奇偶骈散，参差骈散，行于所当行，止于不得不止；疑问、感叹、陈述等各种句式，反复、重叠、排比、呼告等多种修辞手法，任意调遣，全依感情的需要。再加之作者取与死者促膝谈心的形式，呼“汝”唤“你”，似乎死者也能听到“我”的声音，显得异常自然而真切。这样全文就形成了一种行(...)

相关赏析

此诗写诗人乘舟路过安仁时，所见到的情景。这首诗语言浅白如话，充满情趣，展示了无忧无虑的两个小渔童的充满童稚的行为和行为中透出的只有孩童才有的奇思妙想。这里有作者的所见：一叶小渔船上，有两个小孩子，他们收起了竹篙，停下了船桨。也有作者的所悟：哦，怪不得(...)
这首《谪岭南道中作》载于《全唐诗》卷四百七十五。下面是武汉大学古代文学专业教授王启兴先生对此诗的赏析。
吏敬法令莫敢恣。
生动传神的语言　　本文语言平实、洗练，特别是摹写舟中人物情状，画相结合的写法，不只貌似，而且传神。例如(...)

作者介绍

莫仑 莫仑，约公元一二七九年前后在世，字予山，号两山，江都人。寓家丹徙，生卒年均不详，约宋末前后在世。成淳四年（公元一二六八年）进土。元不仕，能词，平率易通，今仅见存于绝妙好词，词者四首。